Project Description
Ο Σπύρος έπεσε με το ποδήλατο και χτύπησε τον δεξί του αγκώνα. Ο έντονος και επίμονος πόνος τον οδήγησε στο νοσοκομείο, όπου ο ακτινογραφικός έλεγχος (εικ. α) έδειξε ότι υπήρχε κάταγμα στην κεφαλή της κερκίδας. Του συστήθηκε συντηρητική αντιμετώπιση με ακινητοποίηση, παυσίπονα και φυσικοθεραπεία ύστερα από διάστημα 6 εβδομάδες. Αν η τροχιά της άρθρωσης αποκατασταθεί σταδιακά, ένα χειρουργείο σταθεροποίησης θα αποφευχθεί.
Η Μαργαρίτα, ύστερα από μια ίωση, απέκτησε μια ευαισθησία στο αναπνευστικό της σύστημα με έντονο και επίμονο βήχα. Τέσσερις εβδομάδες αργότερα άρχισε να νοιώθει πόνους στην μέση, γεγονός που την οδήγησε στο νοσοκομείο. Εκεί έβγαλε κι εκείνη μια ακτινογραφία (εικ. β), η οποία όμως δεν διαλεύκανε την διάγνωση. Έτσι, αναπάντητο έμεινε το τί πραγματικά προκαλεί τα συμπτώματά της; Κάποια δομή της σπονδυλικής στήλης; Της λεκάνης; Του ισχίου; Ή μήπως είναι το νεφρό που δημιουργεί αντανακλαστικούς πόνους;
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η διαφοροδιάγνωση του νευρομυοσκελετικού συστήματος, όταν στηρίζεται αποκλειστικά σε απεικονιστικές μεθόδου παρουσιάζει χαμηλό δείκτη ευαισθησίας (sensitivity) και ειδίκευσης (specificity), με αποτέλεσμα να οδηγεί στην πλημμελή διάγνωση. Η μέγιστη αντικειμενικότητα και η κατά το δυνατότερο ευρύτερη επιστημονική τεκμηρίωση (evidence-based practice) προκύπτει μονάχα μέσω της ανάπτυξης ενός κλινικού συλλογισμού (clinical reasoning), που βασίζεται σε ένα λεπτομερές ιστορικό και μια εκτεταμένη κλινική εξέταση.
